گاهی ما آدما - حتی اونایی که در پی رشد و خودشناسی هستیم - رفتارهای عجیبی ازمون سر می‌زنه و خودمون رو از اونچه که لیاقت و ظرفیتش رو داریم، محروم می‌کنیم. ...
گاهی ما آدما - حتی اونایی که در پی رشد و خودشناسی هستیم - رفتارهای عجیبی ازمون سر می‌زنه و خودمون رو از اونچه که لیاقت و ظرفیتش رو داریم، محروم می‌کنیم. جایی خطایی می‌کنیم و گردن نمی‌گیریم، رفتار ناشایستی می‌کنیم و زیر بار نمی‌ریم، اخلاق رو زیر پا می‌ذاریم و قلدری می‌کنیم یا ناراستی می‌کنیم و خودمون رو به اون راه می‌زنیم. اگر هم کسی معترضمون بشه یا بخواد ما رو راهنمایی کنه، با بهانه‌هایی مثل «من این طوریم دیگه»، «مدل من اینه» یا «همینم که هستم» ارتباطمون رو با خانواده، دوست یا همکارمون و حتی خودمون آروم‌آروم از بین می‌بریم. ته داستان هم هر کسی غیر از خودمون رو مقصر می‌دونیم و بعدشم غل می‌خوریم تو نقش منِ بی‌چاره و منِ قربانی.
در واقع سیلوستر مکنات به درستی به این موضوع اشاره کرده که برای رشد و بهبود و برخوردار شدن از عشق، بردباری و مهربانی باید با خودمون صادق باشیم و بپذیریم که می‌تونیم رفتارهای سمی رو کنار بذاریم و بهتر باشیم.
پی‌نوشت: شما چه جملات مشابهی رو برای توجیه رفتارهای سمی می‌شناسید؟860 بازدید